Dzielnica Uzdrowiskowa w Kołobrzegu - zwyczajowa nazwa części miasta Kołobrzegu położona w pasie nadmorskim między portem, a Ekoparkiem Wschodnim. Dzielnica powstała w drugiej połowie XIX wieku wraz z likwidacją twierdzy kołobrzeskiej i rozwojem Kołobrzegu jako nadmorskiego kurortu. Na przełomie XIX i XX wieku powstało tutaj wiele hoteli, pensjonatów i zakładów zdrojowych. Większość z nich uległa zniszczeniu w 1945 roku. Odbudowa dzielnicy została rozpoczęta w 1952 roku. Najwięcej nowych obiektów powstało w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. Od początku XXI wieku dzielnica przeżywa kolejny boom budowlany związany z wznoszeniem na miejscu pustych placów nowych ośrodków wczasowych i osiedli mieszkaniowych. Dzielnica Uzdrowiskowa jest oddzielona od śródmieścia miasta torami linii kolejowej łączącej Kołobrzeg z Koszalinem. Od morza natomiast odseparowana utrzymanym w formie lasu liściastego Parkiem Nadmorskim. Głównymi ulicami dzielnicy są: ul. Marii Rodziewiczówny, ul. Władysława Sikorskiego i ul. Antoniego Sułkowskiego. Tworzą one kilkukilometrowy deptak wyłączony z ruchu drogowego. Na terenie dzielnicy uzdrowiskowej w Kołobrzegu znajdują się przede wszystkim budynki sanatoryjne zbudowane w latach: sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku dla ośrodków wypoczynkowych państwowych zakładów pracy i Uzdrowiska Kołobrzeg. W kwadracie ulic: Borzymowskiego, Rodziewiczówny, Zdrojowej i Norwida zachowały się jednak częściowo zabudowania przedwojenne, z których większość pochodzi z przełomu XIX i XX wieku.
Charakterystyczne miejsca dzielnicy uzdrowiskowej :
* Amfiteatr
* Korty tenisowe
* Kościół św. Marcina
* Lapidarium
* Molo
* Muszla koncertowa
* Pomnik Sanitariuszki
* Sanatorium Arka
* Sanatorium Bałtyk
* Sanatorium Ikar
* Sanatorium Kombatant
* Sanatorium Lech
* Sanatorium Węgiel Brunatny
* Szaniec Kamienny
